Kunst maakt zichtbaar
Kunstenares Martine Mirage is op veel gebieden expressief: ze maakt collages en beeldhouwwerken, schildert en musiceert op viool.
Vanwege een verlittekende tracheostoma kan zij geen spreekcanule gebruiken. Daardoor heeft ze weliswaar geen stem, maar ze is niet stom! Dankzij haar kunst wordt ze niet alleen zichtbaar, maar ook hoorbaar.
Martine Mirage
In en voor haar kunst maakt ze
gebruik van verschillende technieken en genres,
die ze graag gelijkwaardig naast elkaar laat bestaan.
Bovendien fotografeert en schrijft ze.
De allroundster is op veel gebieden expressief: ze maakt collages en beeldhouwwerken, schildert en musiceert op viool. Daarbij maakt ze gebruik van verschillende technieken en genres, die ze graag gelijkwaardig naast elkaar laat bestaan. Bovendien fotografeert en schrijft ze. De variatie in haar expressiviteit beschrijft ze met het gevoel dat elke dag, elke nacht anders is. De wereld draait alsmaar door, daarom vindt ook de kunstenares zichzelf telkens opnieuw uit.
"Mijn expressie varieert, omdat ook elke dag en elke nacht anders is."
Martine Mirage
Haar kunst dient om haar mening uit te dragen, maatschappijkritiek te uiten en gevoelens op te wekken. Daarbij gebruikt ze gangbare symbolen in heldere kleuren, die bij de toeschouwer associaties opwekken. Ze vertelt ons dat deze stijl tot het surrealisme behoort, en dat ze haar fantasie en ontwikkeling als basis gebruikt. Haar inspiratie haalt ze uit haar biografie, haar anamnese, haar dromen, uit contacten met haar omgeving en uit gesprekken. Ook de omgeving van de grote stad vormt voor haar een bron.
Haar kunst is voor haar ook een manier om het verleden te verwerken en is ook een stukje kunsttherapie. Want Martine Mirage is schizofreen, een ziekte waarmee ze open heeft leren omgaan. Ze zegt: „Met een psychische aandoening heb je je hele leven lang goede redenen om aan jezelf als mens te werken.“ Wij vinden: dit principe geldt eigenlijk voor alle mensen.
Het oeuvre van Martine Mirage inspireert en nodigt uit om jezelf op de proef te stellen. Haar kunst verandert zichzelf en de toeschouwer.
De vrolijke vis (voorjaar 2022)
"Vissen zijn stomme dieren en uiten zich door middel van gebaren, en daarom voel ik me, sinds ik een tracheostoma heb en niet meer met mijn stem van me kan laten horen, tot hen aangetrokken. Op de een of andere manier lijk ik me met dit sterrenbeeld geïdentificeerd te hebben. De mens wordt afgerekend op zijn daden."
Paranoïde schizofrenie (januari 2018)
"Het staat voor een nieuw begin, omdat ik in 2017 zonder mijn medicijnen mijn complete creatieve levenswerk uit de jaren 2004-2017 bij het vuilnis heb gezet. In een acute psychose doe je soms dat soort dingen. Anderzijds symboliseert dit werk ook de twee kanten van het sterrenbeeld tweelingen, waar ik ook toe behoor."
Boomerangs (zomer 2018)
"Getoond wordt dat de leefwijze van de mens, dus zijn consumptiegedrag ertoe geleid heeft dat de poolbewoners nu in hun bestaan bedreigd worden. De boemerangs symboliseren de egoïstische vijandigheid ten opzichte van lagere wezens (hier een pinguïn). Maar de wapens zijn zo gekozen dat ze uiteindelijk de mens zelf zullen treffen. Dat is een wet van de logica."
Koning voetbal (november 2022)
"Dit beeld laat niet zien hoeveel miljarden er in deze sport geïnvesteerd worden, maar het herinnert aan de overleden gastarbeiders en de discussie rondom de "One-Love"-band tijdens het WK in Qatar. Het zwarte kruis staat voor de dood. De wolken symboliseren de zielen van de overledenen, die op de wind naar alle windstreken kunnen waaien, omdat ze alleen nog als herinnering bestaan."
Lütze (februari 2023)
"Vanaf mijn 10e ben ik opgegroeid in een dorp aan de Nederrijn. Achter het huis lag een bos en aan de voorkant waren velden. Ik leerde het landleven kennen. En de dieren en de natuur te waarderen. Sindsdien zijn er al tientallen jaren vergaan en de roofbouw op de natuur heeft immense vormen aangenomen. De Duitsers verbruiken zoals bekend te veel natuurlijke hulpbronnen. De mol op het beeld zou zich kunnen voelen als Alice in Wonderland. Het beeld is een aandenken aan mijn jeugd in Lützerath, waar bruinkoolbaggers je willen laten vergeten hoe het daar ooit was. Maar: de natuur pakt alles weer terug!"
Verlies van de stem (2018)
"Ik merkte meteen na de tracheotomie in 1994, dat er door de ontbrekende natuurlijke stem een breuk in de getroffen persoon plaatsvindt. Omdat ik een "punker" afbeeld, wil ik laten zien dat ik zelf met rebellie reageer en mijzelf ook na tientallen jaren als persoonlijkheid kon bevrijden. Bij zo'n zware handicap wordt de geest gescheiden van het natuurlijke fysiek, en daarnaast voelt de ademhaling "leeg" aan. Het zwarte rennende poppetje staat voor het resterende mechanische (bij-)geluid tijdens het ademen en uithoesten. Het natuurlijke is verlorengegaan, overgebleven is de afhankelijkheid van het systeem om te kunnen/mogen ademen."
